درون کاوی به سبک خویش

این روزها چیزی مرا به این درختِ زردآلو پیوند می‌دهد. اوایل فروردینِ هرسال شکوفه می‌دهد و اواسط پاییز برگ‌هایش می‌ریزد. بوی شکوفه‌های سفیدش را می‌فهمم فقط نمی‌دانم آیا زنبور‌های روی شکوفه‌هایش هم این درخت را می‌فهمند؟ آیا ریختنِ برگ او را در پاییز دیده‌اند؟ چنان که الان شکوفه‌هایش را می‌بینند؟ آیا وقتی روی شکوفه‌هایش می‌نشینند بوی او را می‌فهمند؟ با این حال، من می‌دانم این درخت چیست! هر سال همین است. دستِ من با شیارهای تنه‌اش آشناست و من بارها زیر آن به فلسفه‌ی جهان اندیشیده‌ام. چیزی که مرا به درخت پیوند می‌دهد، خودِ درخت است؛ تکرار درخت بودگیِ او که معرفتِ من به آن درخت بودگی را تکرار می‌کند:"فروردینِ هرسال شکوفه می‌دهد و اواسط پاییز برگ‌هایش می‌ریزد."طبیعت چنین است، اما نه انسان. انسان، در طبیعت و چیزی فراتر از آن است و این چنین است که "تکرار درخت بودگی" را در می‌یابد. + نوشته شده در ساعت توسط Leila  |  درون کاوی به سبک خویش...

درون کاوی به سبک خویش...

اون: این و باهاش موافقم: "بد بیراه هم نمیگه. یونانیان از بس عمیق بودند سطحی بنظر می‌رسیدند. افزایشِ شناخت به افزایشِ توان منجر میشه و افزایشِ توان در نهایت به فرارَوی از مرحله‌ی نیهیلیسم.بنظر من نیهیلیسم واقعاً بی‌معنیه و هیچکس نمیتونه نیهیلیست باشه مگر این‌که نخست یک عقل‌گرای جزم‌اندیش باشه، چون نیهیلیسم نتیجه‌ی جواب ندادنِ معنای عقلی‌ایی‌ست که از جهان انتظار می‌رفت، اما دست‌اش پوچ شد.طبیعتِ ما در ستیزِ دائمی با نیروهایی است که لحظه به لحظه می‌خواهند تجزیه‌مان کنند؛ و همین جنگ، خود، انگیختار و معنایی‌ست برای زندگی."تو: ترجمه: دیوانه بودن ما، حاصل توانشِ عقلی ما برای گریز از نهیلیسم است درون کاوی به سبک خویش...